Dijkstra vertrekt vanuit het herdenkingsmonument op de Grote Markt.Een soldaat op een sokkel. Heroïsch steekt hij zijn arm in de lucht. Het staat onomstotelijk vast wie de winnaar is en wie de verliezer, wie laf is of wie een held.
In mijn verbeelding kantel ik het monument voorzichtig. Het ligt nu op zijn rug. De onderkant van de sokkel is een gigantisch zwart gat. Kan ik tot in het hoofd kijken?
De duisternis is ondoorgrondelijk. De liggende sokkel lijkt een trechter. Via de trechter sluipt het heden naar binnen. Of roept het verleden ons iets toe? Horen we het enthousiasme van de eerste oorlogsweken, de heimwee, de trots, de twijfel, het gereutel van sterven of zegekreten? Of horen we vooral geruis? Als een lege schelp, geruis van ons eigen bloed?
